We kwamen er graag als kinderen. Dat had ongetwijfeld ook iets te maken met het feit dat tante Bep altijd een hondje had. Eerst was er Bobbie die we tussen zijn woeste wilde haren door stukjes ham mochten voeren op het voetenbankje van tante Bep. Later was er Dibbie die wij steevast Dipsaus noemden. En die, zo ging het verhaal, de eerste jaren van zijn leven in een theekastje had doorgebracht, maar daaruit was gered door tante Bep. Een klein hondje dat in de begintijd venijnig naar onze enkels hapte, maar al snel mee naar de overkant, ons eigen huis in, gelokt werd. Om vervolgens eindeloos onder z'n bekkie gekriebeld te worden terwijl hij met zijn pootjes op mijn schouders stond.
Tja, tante Bep en haar heldhaftige verhalen over inbrekers die rond haar huisje slopen, maar waar ze niks-niet bang voor was. Tante Bep met haar ronkende witte Kever die enkel op zondag uit de garage werd gehaald om de 500 meter naar de kerk af te leggen. En waar altijd een legpuzzel klaar lag in het petieterige achterkamertje waaraan je een stukje kon leggen. We zijn heel wat keren de twee tuinhekjes doorgegaan om daar te genieten van een glaasje limonade en een kletspraatje.
Dit huisje van tante Bep bestaat al lang niet meer. Een tijd lang na haar overlijden heeft het een winkelfunctie gehad en was GOVOS, een plaatselijke voorloper van de Wereldwinkel, erin gehuisvest. Later is het huisje tegen de vlakte gegaan.
Maar sinds kort is er een nieuw huisje van tante Bep, op een hele andere plek in het land. Op 'nieuw land', in Flevoland, staat ons vakantiehuisje. Een plek waar we het hele jaar door genieten van mini-vakanties, met rust, ruimte en natuur om ons heen. Waar wifi slechts bereikbaar is als je ervoor naar de receptie van het park loopt en waar je 's ochtends en 's avonds met volle teugen kunt genieten van vogelconcerten in alle toonhoogtes. Mijmerend in de hangmat over het idee van dit vakantiehuisje tevens een trainingslocatie te maken, kwam spontaan de naam 'Het huisje van tante Bep' bij mij op. Juist vanwege die associatie uit vroeger tijden met je welkom voelen en gewoon te kunnen 'zijn', om te ontdekken, ontspannen en genieten.
Wie weet ontmoet ik jou daar een keer, tijdens een training of 'gewoon' voor een bezoek. En in de tussentijd is er dit blog, de ultieme plek voor mij om uiting te kunnen geven aan een van mijn passies: schrijven.
Wees welkom!
